Opis
Brytyjski 5,56 mm karabinek L85A1 został opracowany i był wytwarzany do 1988 roku przez firmę Royal Small Arms Factory (Enfield Lock). W 1988 roku produkcję broni przeniesiono do zakładów Royal Ordnance's Nottingham Small Arms Facility. Broń wytwarzano do roku 2001, w którym zamknięto zakład.

Historia powstania tej broni sięga końca lat czterdziestych XX wieku, kiedy to uruchomiono w Wielkiej Brytanii program mający na celu skonstruowanie nowego naboju i karabinka automatycznego. Powstały wówczas m.in. dwa wzory broni kalibru 7 mm, skonstruowane w układzie bull-pup, oznaczone EM 1 i EM 2. W związku z decyzją państw członkowskich NATO o przyjęciu 7,62x51 mm naboju karabinowego jako standardowego dalsze prace nad nimi przerwano, a do uzbrojenia armii brytyjskiej wprowadzono wówczas 7,62 mm karabin samopowtarzalny L1A1 (zbudowany w klasycznym układzie konstrukcyjnym) będącym licencyjnym belgijskim karabinem FN FAL.

W A2 poprawiono wszystkie wady, jakie miała swoja poprzedniczka. Dziś A1 od A2 można odróżnić już tylko wizualnie: oba karabinki zdradza inny wzór suwaka (cocking handle). Łącznie (od chwili gdy pierwsza wersja L85 rozpoczęła służbę u JKM), poprawiono aż 110 części karabinu. Przeszukując internet można np. natknąć się na najróżniejsze wersje rękojeści przeładowania/napinająca, zatrzasku i zwalniacza magazynka czy też spustu karabinku. W 1969 roku firma Enfield rozpoczęła prace projektowe nad systemem broni przystosowanym do nowego, specjalnie zaprojektowanego 4,85x49 mm brytyjskiego naboju pośredniego. System miał składać się z dwóch wzorów: IW (skrót od Individual Weapon) broni indywidualnej oraz LSW (skrót od Light Support Weapon) lekka broń wsparcia. Opracowano je na bazie 5,56 karabinka AR-18 produkowanego licencyjnie przez firmę Sterling Armament Co.

W 1976 roku karabinki były gotowe do prób (skonstruowano po dwie odmiany IW oraz LSW przeznaczone dla strzelców prawo- i leworęcznych, odpowiednio: karabinki XL64E5 i XL68E2 oraz karabinki maszynowe XL65E4 i XL69E1), jednak po decyzji państw NATO o standaryzacji amunicji przekonstruowano je i dostosowano do amerykańskiego 5,56x45 mm naboju pośredniego z pociskiem M193 (tak powstał karabinek XL-70E3 - dla praworęcznych, XL78F1 - dla leworęcznych i karabinek maszynowy XL-73E2). W tej wersji oba wzory broni poddano badaniom i próbom wojskowym.

Po uwzględnieniu uwag użytkowników broni i dokonaniu niezbędnych zmian konstrukcyjnych, mających na celu m.in. przystosowanie ich do belgijskiego 5,56x45 mm naboju pośredniego z pociskiem SS109 oraz poprawienie niezawodności działania, w połowie 1985 roku przyjęto do uzbrojenia armii brytyjskiej system broni oznaczony początkowo SA80 (Small Arms 80, tj. system broni lat osiemdziesiątych), a obecnie SA80A1 składający się z karabinka L85A1 IW i karabinka maszynowego L86A1 LSW. W latach 1986-1996 wyprodukowano około 350 tysięcy karabinków L85A1 i L86A1 dla Wielkiej Brytanii oraz Jamajki. Karabinek L85A1 częściowo rozłożony (do dziennego czyszczenia polowego):

1. dolna część komory zamkowej z chwytem przednim i trzewikiem
2. górna część komory zamkowej z lufą
3. magazynek
4. popychacz ze sprężyną
5. regulator gazowy
6. tłok gazowy
7. suwadło z zamkiem
8. rękojeść do napinania zamka
9. urządzenie powrotne
10. celownik optyczny SUSAT