Zastosowanie L7A2
L7A2 jest używany przez Armię Brytyjską, Royal Marines Commando oraz RAF Regiment.

L7A2 może być użyty jako rkm (light weapon) lub ckm. W wersji rkm L7A2 jest wyposażony w dwójnóg; rkm zabierany jest na patrole, ponieważ jego zasięg skuteczny przekracza dwu/trzykrotnie zasięg karabinku L85A2 (będącego na standardowym wyposażeniu każdego żołnierza). W wersji ckm ma trójnożną podstawę i zamontowany celownik C2 Trillux; obsługiwany jest wtedy przez zespół 2 żołnierzy (z plutonu o specjalizacji machine gun) i służy jako wsparcie na poziomie batalionu.

GPMG montowany jest także na pojazdach (np. Jackal lub Mastiff) oraz helikopterach wojskowych (obecnie w Afganistanie najczęściej widywany jest na Lynx i Chinooku).

Definicja uniwersalnego karabinu maszynowego
Uniwersalny karabin maszynowy to właściwie ręczny karabin maszynowy strzelający klasycznym nabojem karabinowym o energii początkowej pocisku rzędu 3500 J. Jego uniwersalność poległa na tym, że w zależności od zastosowanej podstawy może pełnić rolę ręcznego karabinu maszynowego, ciężkiego karabinu maszynowego lub przeciwlotniczego karabinu maszynowego. Karabin uniwersalny, wyposażony na stałe w dwójnóg, jest używany jako ręczny karabin maszynowy. Ten sam karabin razem z dwójnogiem umocowany na podstawie dokładnego wycelowania i dzięki temu może być zastosowany jako ciężki karabin maszynowy. Wreszcie, jeśli podstawa umożliwia podniesienie broni i nadanie jej dużego kątu rzutu, np. za pomocą masztu, wówczas karabin można wykorzystywać do strzelań przeciwlotniczych.

Niemcy np. traktują ukm jako główną siłę ogniową drużyny piechoty, której członkowie mają przede wszystkim za zadanie zapewnić jak najlepsze wykorzystanie tej broni. Natomiast Stany Zjednoczone i w niektórych innych państwach NATO (jak Wielka Brytania) od lat osiemdziesiątych obserwuje się rosnącą tendencję do przywrócenia drużynie rkm-u, nawet o kalibrze 5,56 mm i traktowania rkm-u jako broni wspierającej. Opis konstrukcji 7,62 mm GPMG L7A2
Wielka Brytania do końca drugiej wojny światowej oraz w pierwszych latach po wojnie nie dysponowała uniwersalnym karabinem maszynowym. Podstawowym uzbrojeniem w grupie broni maszynowych był ciężki karabin maszynowy Vickers Mk1 oraz ręczny karabin maszynowy Bren, strzelający angielskim nabojem kalibru 0,303 cala (7,7 mm) z tym, że do Vickersa używano nabojów Mk8Z, a do Brenów nabojów Mk7.

W chwili opracowania nowego naboju 7,62 x 51 mm NATO powstała sprzyjająca okoliczność wprowadzenia do uzbrojenia karabinu uniwersalnego. Po przeprowadzonych w latach 1957-1960 wszechstronnych badaniach dwu konstrukcji własnych oraz sześciu karabinów zagranicznych zdecydowano w 1961 roku przyjąć belgijski ukm MAG. Produkcję na licencji w 1963 roku podjęły zakłady Royal Small Arms Factory w Enfield. Broń licencyjna nie różni się zasadniczo od wzoru belgijskiego, wprowadzono jedynie drobne zmiany wynikające z angielskich technik wytwarzania i wymagań materiałowych, jednakże zmiany te są plarzami angielskimi i belgijskimi.

Brytyjski MAG miał pierwotnie oznaczenie X15E2 później L7A1, a obecnie L7A2. Opracowano również wersję szkolną (nie strzelającą) karabinu, noszącą oznaczenie L46A1.

Karabin L7A2 powstał w wyniku modernizacji wzoru L7A1. Łącznie wprowadzono 12 zmian, w tym usunięto wzdłużne rowkowanie lufy na powierzchni zewnętrznej, umożliwiono mocowanie do broni z lewej strony skrzynki na taśmę z amunicją, wzmocniono nogi dwójnogu, przekonstruowano chwyt do przenoszenia karabinu oraz rozróżnia się w ten sposób, że w L7A1 lufa jest rowkowana, a w L7A2 - gładka. W wersji L7A2 zmodyfikowanej przez H&K powrócono do lufy rowkowanej. Lufa jest chłodzona powietrzem i posiada możliwość szybkiej wymiany.

W wersji cekaemowej stosuje się podstawę trójnożną L4A1 z własnym amortyzatorem odrzutu. Przednie nogi podstawy są krótsze, tylne zaś dłuższe. Szczególną uwagę zwrócono na rozwiązanie stóp w nogach podstawy, dzięki czemu uzyskano maksymalne zakotwienie podstawy na wszystkich rodzajach podłoża i przy każdej wysokości położenia karabinu. Podstawa ma masę 13,6 kg, możliwość regulacji wysokości linii ognia w przedziale od 330 do 635 mm, a po złożeniu wymiary 813 x 191 x 191 mm.

Na podstawie może być montowane urządzenie celownicze C2 Trillux o masie 2,6 kg. Jest to połączenie celownika optycznego o powiększeniu 1,7 raza i kącie widzenia 180 tysięcznych z kątomierzem typu artyleryjskiego. Do podświetlania skal oraz pęcherzyków poziomic używa się gazowego trytu, czyli superciężkiego, radioaktywnego wodoru, który połowę swej zdolności iluminacyjnej traci w ciągu 10 lat. Historia 7,62 mm ukm FN MAG
W połowie lat osiemdziesiątych był to najbardziej rozpowszechniony na świecie uniwersalny karabin maszynowy. Oprócz macierzystych zakładów Fabrique Nationale w Herstak w Belgii produkowany jest w Indiach, Izraelu, Szwecji, Wielkiej Brytanii, a od 1982 roku również i w Stanach Zjednoczonych. Ponad 75 krajów na świecie kupiło ponad 150 tysięcy egzemplarzy tego karabinu, a jako przepisowe uzbrojenie został wprowadzony w 26 państwach. Jednym z czynników, który zadecydował o światowym sukcesie tej broni jest niezawodność działania w każdych warunkach operacyjnych.

Karabin maszynowy ogólnego zastosowania MAG, czyli Mitrailleuse d'Appui General, powstał na początku lat pięćdziesiątych i już w połowie tych lat został uznany za jeden z najlepszych uniwersalnych karabinów maszynowych. Konstruktorem broni jest Ernest Veriver. W niektórych publikacjach skrót MAG tłumaczy się jako Mitrailleuse a Gaz, czyli karabin maszynowy działający na zasadzie odprowadzania gazów prochowych z przewodu lufy.

Opis konstrukcji 7,62 mm ukm FN MAG
Broń została skonstruowana przede wszystkim do naboju 7,62 x 51 mm NATO, ale znane są wzory strzelające inną amunicją (np. szwedzki 6,5 mm ukm M58). Główne zespoły karabinu to: lufa z komorą gazową i rączką, zamek z suwadłem, urządzenie powrotne, komora zamkowa z pokrywą, kolba oraz komora spustowa z chwytem.

Komora zamkowa wykonana jest z wytłoczek łączonych za pomocą nitowania. Wewnątrz komory znajdują się żebra podtrzymujące i prowadzące zamek i tłoczysko w ich ruchu posuwisto-zwrotnym. Ryglowanie odbywa się dzięki wahaniu rygla dźwigniowego w płaszczyźnie pionowej, przy współdziałaniu jego przegubowego połączenia z suwadłem. Opora ryglowa znajduje się w dolnej części komory zamkowej.

Lufa waży 3 kg, chłodzona jest powietrzem, szybko wymienna, przewód lufy chromowany. Czteropołożeniowy regulator gazowy ma 3 otwory połączone z atmosferą. Gdy broń jest czysta i zimna, większość gazów wypływa przez te otwory na zewnątrz, a na tłok wywierane jest tylko ciśnienie konieczne do działania broni. Przy wzroście oporów ruchu, np. w przypadku zanieczyszczenia broni, zmiana nastawy regulatora powoduje stopniowe zamykanie otworów aż do całkowitego odcięcia od atmosfery i skierowania całego strumienia gazów na czoło tłoka. To samo urządzenie tłoka można wykorzystywać do zmiany szybkostrzelności w granicach od 600 do 1000 strz./min.

Mechanizm zasilania wzorowany jest na mechanizmie z niemieckiego ukm-u MG-42. Zapewnia on łagodny przesuw taśmy dzięki temu, że taśma przesuwana jest od pół skoku zarówno przy wstecznym, jak i przy powrotnym ruchu zamka. Do zasilania używana jest taśma rozsypana typu amerykańskiego M13 lub alternatywnie taśma ciągła, ale obie taśmy nie są wzajemnie wymienne. Odcinek taśmy z 50 nabojami ma masę 1,47 kg. Mechanizm spustowy pozwala na prowadzenie tylko ognia ciągłego. Broń wyposażona jest w zderzak sprężysty, tulejowo-stożkowy, o dużym współczynniku restytucji.

Dwójnóg składany, montowany jest na przedniej części cylindra gazowego. Nogi dwójnogu nie mają regulowanej wysokości ale mogą się obracać względem lufy, co umożliwia strzelanie na zboczu. Kąt ostrzału poziomego z dwójnogu wynosi 50 stopni, czyli 880 tysięcznych.

Sprężysta podstawa trójnożna o masie 10,5 kg zapewnia zmianę położenia osi lufy od minimalnej wysokości, wynoszącej 254 mm, do maksymalnej, równej 720 mm. Całkowity kąt ostrzału poziomego wynosi 67 stopni (1200 tysięcznych), a całkowity kąt podniesienia 30 stopni (530 tysięcznych).