Wprowadzenie

The Rifles

The Rifles (RIFLES) jest regimentem Armii Brytyjskiej, który powstał w 1 lutego 2007 roku. Regiment składa się z 5 batalionów armii regularnej oraz 2 batalionów armii terytorialnej (TA) plus dodatkowo samodzielne kompanie w pozostałych batalionach (TA), co czyni The Rifles największym regimentem piechoty w armii.

ostatnia aktualizacja: 28 grudnia 2010
DPM-SOLDIER.PL

Obecna struktura The Rifles

       1st Battalion - rola: Light Infantry; HQ: Beachley; batalion powstał po połączeniu 1-ego batalionu Devonshire and Dorset Light Infantry oraz 1-ego batalionu Royal Gloucestershire, Berkshire and Wiltshire Light Infantry
       2nd Battalion - rola: Light Infantry; HQ: Ballykinler; batalion został utworzony z 1-ego batalionu Royal Green Jackets
       3rd Battalion - rola: Light Infantry; HQ: Edynburg; batalion został utworzony z 2-ego batalionu The Light Infantry
       4th Battalion - rola: Mechanised Infantry; HQ: Bulford; batalion został utworzony z 2-ego batalionu Royal Green Jackets
       5th Battalion - rola: Armoured Infantry; HQ: Paderborn; batalion został utworzony z 1-ego batalionu The Light Infantry
       6th Battalion - rola: TA (rezerwa); HQ: Exeter; batalion został utworzony z Rifle Volunteers
       7th Battalion - rola: TA (rezerwa); HQ: Reading; batalion powstał w wyniku połączenia Royal Rifle Volunteers (bez kompani Princess of Wales's Royal Regiment) plus kompanie Royal Green Jackets wcześniej należące do London Regiment

Oprócz 7 batalionów wymienionych powyżej istnieją dodatkowo 2 kompanie o nazwie The Rifles, które administracyjnie należą do Armii Terytorialnej (TA). Są to:
       D (RIFLES) Company, 5th (V) Battalion Royal Regiment of Fusiliers (w tym Y (RIFLES) Platoon)
       E (RIFLES) Company, 4th (V) Battalion, Mercian Regiment

Historia
W ramach programu Future Army Structure, The Rifles Regiment został utworzony 1 lutego 2007 roku w wyniku połączenia 3 regimentów lekkiej piechoty oraz jednego regimentu strzelców (wszystkie cztery wchodził w skład Light Division). Były to:
       The Devonshire and Dorset Light Infantry
       The Light Infantry
       The Royal Gloucestershire, Berkshire and Wiltshire Light Infantry
       The Royal Green Jackets

Beret - krótka historia koloru Rifle Green
Kolor beretu (Rifle Green) noszonego przez żołnierzy The Rifles nawiązuje do koloru kurtek noszonych przez żołnierzy pierwszych (eksperymentalnych) batalionów strzelców. Ich kurtki były w kolorze zielonym: pomysł przyniesiony do Armii Brytyjskiej przez Niemieckich najemców służących pod berłem JKM w czasie Wojen Napoleońskich; ci z kolei 'zapożyczyli' koncept od niemieckich myśliwych i ludzi mieszkających w lasach. Ponieważ strzelcy działali w luźnym szyku, a nie rzadko parami, nierzucający się w oczy kolor kurtki można uznać za wczesną formę kamuflażu w czasach, gdzie armie ubierały się 'na kolorowo'.

Pamiętając o historii używania 'zielonych kurtek', nazwa zielonego beretu (nie istniejącego już) Royal Green Jackets oraz (obecnego) The Rifles Rifle Green można rozumieć (w wolnym tłumaczeniu) jako kolor Zielony Strzelców.

Z uwagi na kolor beretu (Rifle Green) jest on często mylony z beretem Royal Marines (w kolorze Lovat Green) przez niedoświadczonych brytofili, szczególnie gdy są kupowane na aukcjach internetowych. Rifle Green jest wyraźnie ciemniejszym odcieniem zieleni niż Lovat Green.

Beret w kolorze Rifle Green jest noszony także przez: Royal Gurkha Rifles, Small Arms School Corps, Essex Yeomanry oraz King's African Rifles.


Badge
The Rifles posiada dwa 'badge'. Są to:
       Capbadge noszony na berecie przedstawia róg zawieszony na sznurze związanym w węzeł, na który nałożona jest korona zamknięta (dokładniej Korona Świętego Edwarda). Swym kształtem nawiązuje ono do godła The Light Infantry, jednego z czterech regimentów The Light Division, z których to w wyniku amalgamacji w roku 2007 stworzono The Rifles.
Róg lub trąbka były, z punktu widzenia jednostki działającej w luźnym szyku, znacznie lepszymi środkami komunikacji, dlatego, że w przeciwieństwie do bębna były znacznie łatwiejsze w transporcie.
       Back Badge noszony na nakryciu z tyłu głowy, był nagrodą honorową dla 28th Foot (które później zostało przekształcone w Royal Gloucestershire, Berkshire and Wiltshire Light Infantry). Dziś jest noszony na Forage Cap (furażerka), Side Hat oraz na 'Shako' (noszone przez muzyków) Regimentów. Napis na Back Badge głosi Egypt, ku pamięci służby 28th (North Gloucestershire) Regiment of Foot w Egipcie.

Pas
The Rifles posiadają swój własny stable belt. Pas ten jest (podobnie jak beret) koloru Rifle Green. Pas nie posiada klamry właściwej: zapina się go za pomocą dwóch zapięć, wykonanych z czarnej skóry. W przeciwieństwie do pozostałych regimentów (i wbrew logice tego pasa), zapięcie jest noszone w linii z pępkiem (nie z tyłu z lewej strony tułowia).

Stopnie
       Szeregowy The Rifles nazywany jest Rifleman, a nie Private. Stopień ten oficjalnie wprowadzono dopiero w 1923 roku. Za czasów istnienia regimentu Royal Green Jackets, szeregowy Rifleman nosił zielono-oliwkowy pagon z wyszytymi na czarno literami RGJ (skrót nazwy regimentu).
       Stopień sierżanta (Sergeant) zapisuje się w archaiczny sposób; dokładniej: Serjeant (wymawia się tak samo jak Sergeant).

Motto
Brzmi ono "Swift and Bold" co w wolnym tłumaczeniu na polski może oznaczać "Chyżo i Zuchwale". Stanowi ono angielskie tłumaczenie motta The Royal Green Jackets "Celer Et Audax". Owa dewiza stanowi podsumowanie sposobu działania formacji strzeleckich w czasach gdy powstawały - ich żołnierze działali w luźnym szyku przed frontem własnych sił jako zwiadowcy i strzelcy wyborowi.

Taka taktyka wymuszała rewolucyjne w tamtych czasach zmiany w procesie szkolenia. Szeregowy żołnierz 95th of Foot (którego w tym regimencie nie nazywano "Private" tylko "Rifleman" – polski odpowiednik to Strzelec) musiał sam wybierać cele, które likwidował precyzyjnym strzałem z karabinu. Musiał również poruszać się znacznie szybciej (stąd tempo marszu 140 i 180 kroków/minutę).

Strzelcy mogli też liczyć na lepsze traktowanie. Znacznie rzadziej byli karani chłostą a przez większość czasu w trakcie parady stali (i stoją do dziś) w postawie At Ease.

Tradycje i charakterystyczne elementy No.1 Dress
  1. Guziki przy wszystkich mundurach noszonych przez żołnierzy The Rifles są koloru czarnego (z wyjątkiem munduru bojowego DPM/DDPM/MTP).
  2. Inkerman Chain and Whistle - łańcuch upamiętniający akcje przeprowadzoną przez The Durham Light Infantry na Krymie. Mimo tego, że wszyscy oficerowie polegli, dobrze wytresowany Pułk (uwielbiam retorykę w stylu Fryderyka Wielkiego) dalej napierał na pozycje Rosjan. Na pamiątkę tego wyczynu starsi podoficerowie (oraz oficerowie) noszą łańcuch z gwizdkiem będący symbolem ich przywództwa.
  3. Rękawiczki z czarnej skóry charakterystyczne dla formacji lekkiej piechoty nie tylko w Wielkiej Brytanii. Oficerowie regimentów walczących w zwartym szyku (np. Foot Guards) noszą białe rękawiczki.
  4. Cross Belt. Jako, że ,ze względu na swój sposób walki, jednostki lekkiej piechoty nie nosiły sztandarów, oficerowie i starsi podoficerowie The Rifles do dziś noszą Battle Honors na odznace umieszczonej na pasie przewieszonym przez pierś.
  5. Sposób trzymania broni tzw. "Trail Arms" dzięki któremu wygodniej trzymać broń podczas biegu lub bardzo szybkiego marszu.
  6. Bagnety podczas ceremonii zawsze pozostają w pokrowcach.
  7. Bagnety tradycyjnie nazywa się "swords". Karabin konstrukcji Bakera, z którym 95th of Foot gromił wojska Napoleona, był znacznie krótszy niż muszkiet Brown Bess. Ten niedostatek postanowiono zrekompensować dodając do niego dłuższy bagnet z rękojeścią zaopatrzoną w kabłąk, przez co upodobniono go do tasaka lub pałasza używanego w piechocie liniowej. Bagnety rzadko wyciągano z pochwy, aby nie przyciągać uwagi wroga blaskiem metalu. Do dziś w trakcie ceremonii bagnety pozostają w pokrowcach.
  8. Tempo marszu. Jest ono szybsze niż dla reszty sił zbrojnych i wynosi 140 kroków/minutę w przypadku marszu szybkiego i 180 kroków/ minutę w przypadku biegu.
  9. Tradycyjne instrumentarium tj. pierwsze dwa szeregi lub trzy szeregi idące z przodu orkiestry tworzą trębacze grający na bezwentylowych trąbkach sygnałówkach (ang. Bugles), a nie flety i werble (ang. Corps of Drums) jak w większości regimentów.

Muzyka

Marsz szybki (Quick March): "Mechanised Infantry"
Marsz wolny (Slow March): "Old Salamanca"
Double Past: "Keel Row and Road to the Isles"

Ciekawostka: kurtki strzelców 'Green Jackets' Armii Brytyjskiej XIX wieku

Strzelcy w XIX wieku - co w tym wyjątkowego?
Strzelcy w czasie Wojen Napoleońskich byli elitą czasów XIX wieku. Oto, dlaczego:
       Mundur Strzelcy z brytyjskich regimentów wyróżniali się charakterystycznym mundurem w kolorze ciemno-zielonym, czarnymi guzikami oraz czarnym oporządzeniem:- wszystko to było pod kątem lepszego maskowania na polu walki (w przeciwieństwie do reszty armii, która wyglądała jak kolorowe przedstawienie).
       Broń, którą używali strzelcy w czasie Wojen Napoleńskich był karabin Baker'a (Baker Rifle); pomimo, że był to pierwszy karabin z lufą 'gwintowaną' (dzięki czemu miał większy zasięg i lepszą celność niż muszkiet) karabin ten nigdy nie został przyjęty do użytku przez resztę armii głównie z uwagi na coś, co dzisiaj możemy nazwać niską 'szybkostrzelność'. Mianowicie dobrze przeszkolony strzelec mógł oddać od 2 do 3 strzałów na minutę - czyli wolniej, niż muszkiet używany przez resztę armii.
       Szkolenie Strzelec oprócz tego, że musiał być doskonałym strzelcem musiał także być zwinny, odważny i zaradny na polu walki. Strzelcy byli szkoleni do działania parami (podobnie dzisiaj robią snajperzy): jeden osłaniał (ogniem) drugiego w czasie gdy ten przeładowywał karabin. Z tych powodów - koszty i czas wymagany do wyszkolenia strzelca, ograniczona liczba odpowiednich rekrutów, wyspecjalizowane role oraz sytuacje w których mogli być użyci najbardziej efektywnie oznaczało, że byli wysoko cenieni, otrzymywali specjalne przywileje itp. Innymi słowy: elita czasów XIX wieku.

       Odwaga Muszkiety były celne na średnie dystanse, jednak nie na duże odległości. Dlatego też ustawiano żołnierzy w szeregu, gdzie 60-80 muszkietów oddawało ogień salwami aby zwiększyć szansę trafienia celu (wroga). W przypadku, gdy wróg używał kawalerii, szereg żołnierzy mógł próbować zatrzymać pędzącego wroga salwą z muszkietów następnie 'ścianą bagnetów'. Inaczej było w przypadku strzelców - znacznie większy zasieg i zwiększona celność karabinu Baker oznaczało, że strzelcy mogli operować w parach, często stosując ogień 'nękający' (pojedyncze, celne strzały 'znikąd', trafiające głównie podoficerów i oficerów wroga), strzelając z pozycji na przeciw linii wroga lub wykorzystując naturalne wzniesienia terenowe, aby ukryć swoją pozycję. Strzelcy byli oddzieleni od reszty swoich wojsk, co - jak na tamte czasy - wymagało odwagi i mocnych nerwów. Dodatkowo strzelcy byli wyjątkowo narażeni na atak kawalerii, z którą w starciu nie mieli większych szans.
       Strzelec wyborowy Wojen Napoleońskich Celność karabinu Bakera została udowodniona przez Riflemana Thomasa Plunketta, z 1-ego batalionu 95th Rifles, który zastrzelił Francuskiego Generała Colberta z dużej odległości (niektóre źródła podają, że aż 800 jardów = 728 metrów) w czasie wycofywania się do La Coruña (okres Wojny napoleońskiej w Hiszpanii i Portugalii). Aby udowodnić, że celny strzał oddany w Generała nie był 'przypadkiem', zastrzelił adiutanta generała. Konstrukcja karabinu nie przewidywała, aby można było oddać celny strzał na odległość większą nić 200 jardów (ok. 182 metrów), jednak Rifleman Plunkett oraz inni byli w stanie regularnie oddawać celne strzały na odległości powyżej 200 jardów, co mówi dużo o talencie strzelców oraz możliwościach samego karabinu.
       Karabin Bakera tylko dla elitarnych jednostek Karabin był używany jedynie przez te bataliony, które były uważane za 'elitarne', np. 5 batalion oraz kompanie strzelców z 6 i 7 batalionu 60th Regiment of Foot (daleki poprzednik 2nd Green Jackets z 1958 roku, przemieniony na The Royal Green Jackets w '66 roku) - te kompanie strzelców byli wysyłani we wszystkie zakątki świata. Trzy bataliony z 95th Regiment of Foot także był uważane za elitarne: służył pod księciem Wellingtonem w latach 1808-1814 w czasie wojny w Hiszpanii Portugalii, wojnie w 1812 roku (3 batalion 95 Rifles, w czasie bitwy o Nowy Orlean) i po raz kolejny w 1815 roku w Bitwie pod Waterloo.

| Tekst: TurboRatownik, pomoc: Vito44 | Zdjęcia i korekta: mer | Tekst uzupełniony przez: mer |