Historia
W 1944 roku Brytyjski sztab generalny zgłosił zapotrzebowanie na nowy model pistoletu maszynowego. Specyfikacje wymagały aby nowy pistolet nie ważył więcej, niż 2.7 kg, używał nabojów 9 x 19 mm Parabellum, nie posiadał szybkostrzelności większej niż 500 strz./min oraz aby był wystarczająco celny aby oddać 5 pojedynczych strzałów i trafić w tarczę wielkości 30 x 30 cm z odległości 100 jardów (91 metrów).

Konstruktorem prototypu nowego pistoletu maszynowego był Wiliam Patchett, a producentem Sterling Armaments Company z Dagenham. Pierwsze kilka prototypów trafiło w ręce armii w pierwszej połowie 1944; armia szybko rozpoznała potencjał prototypu i zamówiła 120 sztuk na próbę; broń otrzymała roboczą nazwę Patchett Sub-Machine Gun (Pistolet Maszynowy Patchetta). Pistolet został wyfasowany brytyjskim spadochroniarzom i zobaczył akcję w czasie operacji Market Garden (głównie w Bitwie o Arnhem).

Po zakończeniu II Wojny Światowej armia była w posiadaniu dużej liczby Stenów i wyraziła bardzo małe zainteresowanie w zamówieniu na nowocześniejszy model pistoletu maszynowego. Dopiero w 1951 roku została podjęta decyzja przyjęcia L2A1 jako broni dla Armii Brytyjskiej. L2A1 było nowoczesnym wzorem pistoletu maszynowego, jednak w podjęciu decyzji prawdopodobnie ważną rolę kilka innych faktów. Po pierwsze, koniec IIWŚ oraz wycofanie Stenów pozostawiły po sobie w spadku olbrzymią liczbę magazynków (podana liczba przez MoD to... 9 milionów!); oby 2 wzory magazynków zasilających Steny pasowały L2A1. Po drugie m/w w tym samym czasie zaczęto pracować nad nowym modelem oporządzenia (58 Pattern), jako że w niedalekiej przyszłości przewidywano zakończenie obowiązkowej służby wojskowej. To ostatnie wiązało się ze zmniejszeniem stanu armii: odtąd armia miała składać się jedynie z ochotników; budżet pozwalał na większe wydatki i zakup lepszego sprzętu i uzbrojenia dla armii

Pistolet maszynowy 9 mm Sterling L2A3 (oznaczenie Armii Brytyjskiej to L34A1) wszedł do uzbrojnia brytyjskich sił w latach 50-tych XX wieku. Niektóre źródła podają 1953 rok - jest tak ponieważ w 1953 roku wprowadzono model L2A1, zaś dwa lata później (w 1955) wprowadzono nowszy model, L2A2. Najnowszy model L2A3 został wprowadzony w 1956 i wycofano go dopiero w 1988 roku, gdy Armia Brytyjska otrzymała nowy model broni w układzie bez kolby właściwej: L85A1. Mimo tego, L34A1 zobaczyło służbę w czasie I Wojny w Zatoce Perskiej. Opis budowy
Cechą wyróżniającą pistolety maszynowe Sterling spośród innych broni tego rodzaju było ustawienie magazynka - poziomo z lewej strony broni. Rozwiązanie to, stosowane już wcześniej w pistoletach Sten, było dyskusyjne, choćby ze względu na strzelców leworęcznych, i poza konstrukcjami brytyjskimi nie znalazło szerszego zastosowania.

Pistolet L2A3 działał na zasadzie wykorzystania energii odrzutu zamka swobodnego. Do zasilania wykorzystywało się magazynki pudełkowe o pojemności 34 nabojów. Mechanizm uderzeniowy typowy, to znaczy igliczny z iglicą stałą, osadzoną w czole zamka. Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia pozwalał na prowadzenie ognia pojedynczego i ciągłego. Przełącznik, usytuowany po lewej stronie chwytu, był zarazem bezpiecznikiem nastawnym.

Kolba metalowa składana pod lufę. W 1981 roku do pistoletu L34A1 wprowadzono kolby stałe. Miały one regulowaną długość i wysoką część policzkową, co ułatwiało dopasowanie broni do strzelca. Urządzenie celownicze składało się z muszki z osłoną i celownika przerzutowego na 100 i 200 jardów (91 i 182 metry). Pistolet Sterling był pistoletem maszynowym, w którym stosowało się bagnet.

L34A1 posiadał tłumik dźwięku: lufa ma 72 otwory, wywiercone promieniowo, przez które gazy przedostają się do rury dyfuzora, również posiadającego otwory, umożliwiające dalsze przejście gazów do wydłużonej wkładki metalowej, z której wypływają do obudowy lufy, a stamtąd płyną albo do przodu przez płytkę podtrzymującą lufę lub wracają do lufy. Obudowa tłumika jest dłuższa niż lufa i zawiera dyfuzor spiralny, w którym gazy zostają zawirowane. Część gazów, podążająca tuż za pociskiem, jest odchylana wstecz i miesza się z gazami płynącymi do przodu przez dyfuzor. W rezultacie prędkość gazów opuszczających broń jest bardzo mała. Ucieczka gazów z lufy powoduje obniżenie ciśnienia panującego w lufie i spadek prędkości początkowej pocisku. Aby przy zmniejszonym ciśnieniu broń działała niezawodnie, stosowało się lżejszy zamek i tylko jedną sprężynę powrotną - w pistolecie L2A3 są dwie sprężyny ustawione szeregowo.

Producentem była firma Sterling Armament Company w Dagenham, a ponadto pistolet L2A3 był wytwarzany w zakładach Royal Ordnance Factory w Fazackerley. Wersja eksportowa Sterling Mk4 została zakupiona w różnych ilościach przez około 90 krajów na świecie. Głównymi nabywcami były: Ghana, Indie (które później uruchomiły produkcję licencyjną), Libia, Malezja, Nigeria, Tunezja i państwa znad Zatoki Arabskiej.