Wprowadzenie

Royal Welsh Regiment

Royal Welsh Regiment (w skrócie RWR lub też R WELSH) (w języku Walijskim Y Cymry Brenhinol) jest regimentem piechoty Armii Brytyjskiej. RWR zostało utworzone 1 marca 2006 w wyniku połączenia dwóch samodzielnych batalionów piechoty.

ostatnia aktualizacja: 28 grudnia 2010
DPM-SOLDIER.PL

Royal Welsh Regiment


Ponieważ w Armii Brytyjskiej nowo utworzone regimenty powstają w wyniku połączenia starych batalionów, regimenty te (choć bardzo 'młode') dziedziczą historię, tradycję, battle honours itd. Tak więc historia Royal Welsh Regiment sięga aż końca XVII wieku.

Dzisiejszy regiment składa się z dwóch batalionów armii regularnej oraz jednego batalionu armii terytorialnej (TA). Są to:
       1st Battalion, The Royal Welsh:- batalion lekkiej piechoty; utworzony z samodzielnego regimentu Royal Welch Fusiliers (minus 1 baon tegoż regimentu);
       2nd Battalion, The Royal Welsh:- batalion piechoty zmechanizowanej skoszarowanej w Tidworth; batalion został utworzony z Royal Regiment of Wales (minus 1 baon tegoż regimentu);
       3rd Battalion, The Royal Welsh (TA):- batalion armii terytorialnej, posiadający orkiestrę wojskową regimentu.


Badge
Badge regimentu przedstawia trzy pióra Księcia Walii (Prince of Wales) wystającymi zza korony otwartej, pod którą znajduje się wstęga z wypisanym mottem regimentu. Herb ten po raz pierwszy był noszony w 1714 roku przez Royal Regiment of Welch Fuzileers [pisownia ang. słowa 'fusiliers' zmieniała się wraz z upływem czasu] oraz po raz drugi przez 41st Welsh Regiment w 1831 roku. Ten sam badge był później noszony przez Welsh Regiment (utworzony w 1881 r.) oraz Royal Regiment of Wales (utworzony w 1969 r.). Badge noszony przez wymienione regimenty zmienił się niewiele przez te wszystkie lata.
       Ciekawostką jest to, że całkowicie zrezygnowano z badge'u noszonego przez South Wales Borderers (w skrócie SWB; utworzony w 1881 r.). Wydarzenia przedstawione w filmie Zulu (z 1964 roku z Michaelem Cainem) czyli w Bitwie pod Rorke's Drift, obrońcami stacji misyjnej byli żołnierze z kompani B, 2 batalionu 24th Regiment of Foot. SWB odziedziczył w spadku charakterystyczny badge 24th Regiment, przedstawiający sfinksa z podpisem Egypt. Za podjęciem tej decyzji może się kryć blisko 200 lat tragicznej, pełnej wstydu historii 24th Regiment of Foot (tylko z jednym wyjątkiem: Bitwa pod Rorke's Drift). Utworzony w 1969 roku Royal Regiment of Wales w wyniku połączenia South Wales Borderers oraz Welch Regiment przyjął herb Księcia Walii, zamiast sfinksa SWB.

Beret
Beret noszony przez żołnierzy RWR jest w kolorze khaki. Do beretu jest przyszyty 'flash', czyli kawałek materiału w kolorze zielonym, na którym jest przymocowany badge regimentu.

Piórka
Piórka są noszone przy berecie przez wszystkich szeregowych i podoficerów regimentu. Zaczęli je nosić Royal Welch Fusiliers po zakończeniu II Wojny Światowej: było to swoistym powrotem do tradycji Fizylierów tego regimentów, które nosili białe piórka przy swoich kapeluszach poczynając od 1768 roku.

Motto
Motto regimentu (wypisane także na badge'u noszonym na berecie) brzmi: Ich Dien (po niemiecku), po ang. I Serve, po polsku Służę.

Muzyka
       Marsz szybki (Quick march):- Men of Harlech była muzyką Royal Regiment of Wales, którą odziedziczył z South Wales Borderers, który z kolei otrzymał w 'spadku' po batalionach milicji (Royal Montgomeryshire Militia oraz Royal South Wales Borderers Militia).
       Marsz wolny (Slow march):- Forth to the Battle oraz The War Song of the Men of Glamorgan były muzyką Royal Welch Fusiliers, którą otrzymał w spadku Royal Welsh Regiment.

       The British Grenadiers było muzyką wszystkich regimentów fizylierów od ok. 1835 roku, głównie z uwagi na noszone w tamtych czasach grenadierskie bearskin'y (wysokie, futrzane czapy).
       The Royal Welch Fusiliers skomponowana przez Johna Philipa Sousa, została zaprezentowana regimentowi o tej samej nazwie w 1930 roku na upamiętnienie wspólnych więzi Royal Welch Fusiliers z US Marine Corps, przypieczętowanej w czasie Powstania bokserów w Chinach w 1900 roku.
       Scipio (zakomponowane przez Handel dla 41st Royal Invalids), God Bless the Prince of Wales, Ap Shenkin (spadek po 1 batalionie Welch Regiment), The Lincolnshire Poacher (spadek po 2 batalionie Welch Regiment odziedziczone ze strony 69th Regiment of Foot) oraz Warwickshire Lads (odziedziczone po 24th Warwickshire Regiment) są przykładami innych kompozycji muzyki marszowej używanych w Royal Regiment
       W czasie uroczystych kolacji puszczane są hymny grane przez 41st Regiment w czasie Wojny Afgańskiej 1842 roku. Utwory Sun of my Soul, Spanish Chant oraz Vesper Hymn były tradycyjnie grane w niedzielne wieczory przez muzyków Welch Regiment.

Historia Royal Welsh Regiment
Dzisiejszy Royal Welsh Regiment powstał w wyniku połączenia dwóch, starych batalionów; były to: Royal Welch Fusiliers (utworzone w 1920 r.) oraz Royal Regiment of Wales (utworzone w 1969 r.). Patrząc na drzewo genealogiczne RWR widać, że historia obu regimentów sięga aż końca XVII wieku, kiedy to w tym samym roku (1689) utworzono dwie 'formacje' wojskowe o nazwach Lord Herbert's Regiment oraz Dering's Regiment.

Od regimentu Herberta aż po Walijskich Fizylierów
Lord Herbert's Regiment powstał w miejscowości Ludlow, w Walii, i był regimentem Lorda Herberta z Chirbury: w tamtych czasach, gdzie jeszcze nie istniało Zjednoczone Królestwo i tym samym Armia Brytyjska, bataliony i regimenty piechoty nazywało się nazwiskiem i nierzadko tytułem osoby, która utworzyła swój 'prywatny' regiment. W roku, w którym powstał regiment, królem Anglii, Irlandii i Szkocji był James II, za wielu uważanych za zbyt pro-Francuski oraz pro-Katolicki, w wyniku czego w kraju nie brakowało mu przeciwników. Lord Herbet był ewidentnie jednym z nich i potrzebował prywatnej armii aby stawić czoło królowi i tym samym Francji.

Żołnierze byli rekrutowani z całej Walii, jednak fizylierzy z chęcią 'wchłonęli' w swoje szeregi już istniejące regimenty milicji (ang. militia) z północnej części Walii. Regiment zadomowił się w dwóch miejscowościach: Wrexham oraz Caernarvon.

W 1751 roku regiment otrzymał numer 23 (aż do 1881 roku był znany pod numerem 23rd). Regiment Herberta był jednym z pierwszych, który zapracował na honor nazywania się Fizylierskim (było to w 1702 roku), zaś tytuł Royal otrzymał w 1712 roku. Regiment o tym samym numerze brał udział Wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych oraz w wojnach Napoleońskich (w tym bitwie pod Waterloo).

W 1881 roku 23rd Regt został przemianowany na Royal Welsh Fusiliers i pod tą nazwą brał udział w I Wojnie Światowej. Kilka batalionów tegoż regimentu ujrzało walki we Francji oraz Belgii. Szczególnie 1 batalion na zawsze już będzie kojarzony z niszczycielską akcją w lesie Mametz w 1916 roku (pierwsza bitwa nad Sommą); zaś 2 batalion tego samego regimentu przeszedł horror masakry w błotach Passchendaele (trzecia bitwa o Ypres) w 1917 roku. Z bardziej 'pozytywnych' stron wojny: żołnierz Royal Welsh Fusiliers wzięli udział w legendarnym meczu Bożego Narodzenia 1915 roku w grze przeciw Niemcom.

W czasie tej samej wojny kilku pisarzy służyło w różnych batalionach we Francji, w tym tacy poeci jak Siegfried Sassoon, Robert Graves, David Jones oraz Hedd Wyn. W wyniku tego ich wspomnienia (w tym książka Good-Bye to All That Graves'a) szczegółowo opisują życie codzienne i wydarzenia w regimencie ku pamięci dla następnych pokoleń. Ford Madox Ford opisał ze wzruszeniem o Walijczykach którymi dowodził w swojej czterotomowej książce Parade's End. Captain James C. Dunn, który w czasie I Wojny Światowej był oficerem medycznym dołączonym do 2 batalionu tegoż regimentu, napisał kronikę opisującą 4 lata doświadczenia jakie jednostka doświadczyła w czasie walk w Francji i Belgii. Jego epiczna książka pod tytułem The War The Infantry Knew, stała się obowiązkową lekturą wśród wojskowych historyków, ponieważ na ich stronach sprawa życia codziennego oraz śmierci w okopach jest opisana w najdrobniejszych szczegółach. Najlepiej znana książka napisana przez szeregowego żołnierza Royal Welsh Fusiliers to Old Soldiers Never Die autorstwa Frank Richardsa. Richards był rezerwistą (przed wojną służył od 1901 do 1909), powołanym do służby w dniu wybuchu I Wojny Światowej, w czasie której służył na Froncie Wschodnim od 1914 do 1918 roku.

W 1920 roku Royal Welsh Fusiliers został przemianowany na Royal Welch Fusiliers: regiment ten brał udział w II Wojnie Światowej. W 2006 ten sam regiment wraz Royal Regiment of Wales zostały połączone razem, tworząc Royal Welsh Regiment.



Od regimentu Deringa po South Wales Borderers
Regiment został uformowany w 1689 roku pod nazwą Sir Edward Dering's Regiment of Foot, nosząc imię swojego pułkownika. Numer 24 regiment otrzymał dopiero w 1751 roku, i był też znany jako 2nd Warwickshire (1st Warwickshire nosił numer 6th Regiment of Foot). Patrząc na pierwsze 125 lat historii regiment ten nie miał się czym pochwalić oprócz chowaniem głowy w piasek; aż trudno uwierzyć, że ten sam regiment w latach między 1741 a 1810 może się pochwalić jedynie pasmem nieszczęść, wstydu i katastrof, mając na koncie 2 przegrane bitwy oraz bycie 3 razy w niewoli całym batalionem a nawet regimentem (raz amerykanom, dwa razy Francuzom: raz poddali się całym garnizonem, a drugim razem batalion został 'złapany' w niewolę na... morzu!). Krótki żywot miał też 2 batalion, utworzony w 1804 roku, został rozwiązany zaraz po zakończeniu Wojny napoleońskiej w Hiszpanii i Portugalii w 1814 roku - w przypadku Brytyjczyków 'natychmiastowe rozwiązanie' mówi wiele (złego) o batalionie i jego żołnierzach.

Mniej wstydu przyniosła wojna z Gurkhami w latach 1814-16, w których brał udział 1 batalion, w wyniku której obie strony nabrały wzajemnego szacunku i podziwu dla odwagi i waleczności. Od tamtej pory Gurkhowie byli rekrutowani do Armii Brytyjsko-Indyjskiej, a od 1947 bezpośrednio do Armii Brytyjskiej.

W 1829 roku, 1 batalion wyruszył do Kanady. W czasie niesamowicie nudnej żeglugi przez Atlantyk Północny, 18 sierpnia zmarł dowódca regimentu, Sir David Baird. Na miejscu w Kanadzie regiment był zatrudniony do zwalczania powstańców w dolinie rzeki Richelieu pod koniec 1837 roku oraz zwalczania Rebeli 1838 roku w rejonie Montrealu. W czerwcu 1841 roku regiment otrzymał rozkaz powrotu do Wielkiej Brytanii: niemal 200 żołnierzy zgłosiło się na ochotnika do służby w innych regimentach stacjonujących w Kanadzie. Ten numer można dodać do niemal setek żołnierzy, którzy zdezerterowali w ciągu 12-letniego pobytu regimentu w Kanadzie (tylko w latach 1837-38 regiment nie mógł się doliczyć 111 żołnierzy, którzy zdezerterowali).

W 1846 roku regiment został wysłany do Indii, gdzie wziął udział w drugiej wojnie z Sikhami. W Bitwie pod Chillianwala, głównie z winy oficerów dowodzących, regiment poniósł 50% strat oraz zgubił swój sztandar. Ponieważ Sikhowie nigdy nie pochwalili się zdobyczą, sztandar został najprawdopodobniej zniszczony lub pochowany wraz z ciałami martwych żołnierzy, którzy nieśli go walki. W 1857 regiment znalazł się z boku wiru zamieszań, jakim towarzyszyło Bunt w Indiach. Jedyną rolą regimentu było rozbrojenie Bengalczyków (zbuntowanych żołnierzy Brytyjskiej Kompani Wschodnioindyjskiej). Rok później 2 batalion został przywrócony do życia w Sheffield.

Jedynym 'sławnym' przodkiem RWR ze strony South Wales Borderers była kompania B, 2 batalionu 24th Regiment of Foot, którego żołnierze bronili brytyjskiej stacji misyjnej w czasie Bitwy pod Rorke's Drift w 1879 roku. Wydarzenia te zostały najpierw przedstawione na obrazach przez malarzy, następnie w filmie Zulu z 1964 roku [o bitwie dowiesz się czytając dalej].

Mniej szczęścia miał 1 batalion oraz część 2 batalionu, który 11 stycznia 1879 roku przekroczył rzekę Buffalo (wkraczając na teren Zulusów), gdzie Brytyjczycy rozłożyli obóz na noc w Isandhlwana, bez żadnych umocnień z uwagi na rozmiar regimentu, twardy grunt i niewystarczającą ilość łopat. 22 stycznia dowódca regimentu Lord Chelmsford podzielił swoje siły: część zabrał w poszukiwaniu Zulusów a pozostałym sześciu kompaniom (cały 1 batalion oraz jedna kompania 2 batalionu) nakazał pilnowania obozu pod dowództwem podpułkownika Henry'ego Pulleine'a (dowódca 1 batalionu regimentu).
Wtedy właśnie Zulusi w sile od 20 to 22 tysięcy zaatakowało obóz i zmiażdżyło Brytyjczyków swoją przeważającą liczbą ludzi. Oprócz masakry, Brytyjczycy ponieśli największy jak do tamtej pory wstyd przegrania bitwy z siłami na o wiele niższym szczeblu technologicznym. Sztandar 1 batalionu został zgubiony następnie odnaleziony w korycie rzeki; oba sztandary 2 batalionu zostały kompletnie utracone. Ostatni, którzy ocaleli masakrę w obozie, wycofali się do podnóża gór, gdzie walczyli do ostatniego naboju po czym polegli. 24th Regiment walczył dzielnie, jednak poniósł straty w wysokości 540 zabitych, w tym dowódcę 1-ego batalionu.

W ramach reform Armii Brytyjskiej, 24th Regiment został połączony wraz z 2 batalionami milicji, tym samym tworząc 1 lipca 1881 regiment o nazwie South Wales Borderers. Oba bataliony (1 i 2) wzięły udział w I oraz II Wojnie Światowej.

Krótka historia Welch Regiment
Welsh Regiment powstał w 1881 roku (w 1920 roku zmieniono pisownię nazwy regimentu z Welsh na Welch) w wyniku połączenia dwóch starych regimentów piechoty: 41st (Welsh) Regiment of Foot oraz 69th (South Lincolnshire) Regiment of Foot.

Korzenie 41st (Welsh) Regiment of Foot sięgają XVIII wieku , kiedy to w marcu 1719 roku Generał Edmund Fielding utworzył niepodległe kompanie składające się z żołnierzy-inwalidów oraz żołnierzy- emerytów: generalnie żołnierze nie nadający się do normalnej służby wojskowej z uwagi na choroby, podeszły wiek lub odniesione kontuzje. Kompanie te nazwano regimentem Iwalidów Fieldinga. Cel tworzenia takiego regimentu oraz tło historyczne nie są znane.
W 1741 roku Inwalidzi Fieldinga otrzymali tytuł Royal, a 10 lat później w 1751 otrzymali numer. Od tej pory byli znani jako 41st (Royal Invalids) Regiment of Foot. W 1787 roku zaprzestali przyjmowania w swoje szeregi inwalidów, odchodząc od nazwy Royal Invalids, stając się sprawnym regimentem piechoty. W 1831 regiment otrzymał przynależność terytorialną, stając się 41st (Welsh) Regiment of Foot.
41st wyróżniła się służbą w Kanadzie w czasie Wojny 1812 roku, gdzie zdobyła więcej battle honours niż jakakolwiek inna Brytyjska jednostka z tamtego okresu. Regiment brał udział w zdobywaniu Detroit pod dowództwem Major General Isaac'a Borck'a (za co otrzymał tytuł szlachecki).

Koza na służbie JKM
Regiment posiada kozę, która nie jest maskotką lecz 'żołnierzem' regimentu. Koza była podarowana regimentowi przez koronę królewską.

Historia
Tradycja posiadania kóz w armii wywodzi się z 1775 roku, kiedy to ciekawska, dzika koza weszła na pole bitwy pod Bostonem w czasie Amerykańskiej Wojny Rewolucyjnej i poprowadziła poczet sztandarowy walijskiego regimentu aż do końca bitwy o Bunker Hill.

Inna 'koza wojskowa' imieniem Taffy IV, służył w czasie I Wojny Światowej. Taffy, który należał do 2 batalionu Welsh Regiment, wyruszył na wojnę 13 sierpnia 1914 roku i brał udział w wycofywania się z Mons, przeżył I Bitwę o Ypres (w tym brał udział w Bitwie o Gheluvelt) oraz w bitwach o Festubert oraz Givenchy, zanim poległ 20 stycznia 1915 roku. Taffy otrzymał pośmiertnie gwiazdę za udział w walkach 1914 roku, British War Medal oraz medal zwycięstwa (Victory Medal).

Tradycja darowania kozy walijskiemu regimentowi nie jest nowa: poczynając od 1844 roku, Brytyjski monarcha prezentuje nową kozę dla regimentu tylko gdy stara odejdzie na emeryturę (lub polegnie, tak jak Taffy IV). Kozy te nie są wybierane z dzikiej populacji, lecz z królewskiego stada kóz: pierwsza koza o 'niebieskiej krwi' (w kozim świecie) została podarowana przez Mohammada Shah Qajara Królowej Wiktorii jako prezent w 1837 roku.

Poznaj L/Cpl William Windsor - czyli kozę imieniem Billy
Billy (numer wojskowy 25232301) - jak podało BBC - 'nie jest maskotką, lecz pełnoprawnym członkiem regimentu'. Billy (urodzony w 2000 r.) dołączył do regimentu w 2001 roku. W ciągu 8 lat nieprzerwanej służby Billy awansował ze stopnia szeregowego (Fusilier) do stopnia podoficerskiego Lance Corporala.

Koza dzielnie pełniła służbę za granicą, a nawet paradowała przed królową Elżbietą II. Jego głównym obowiązkiem było maszerowanie przed batalionem w czasie ważnych ceremonii regimentu. Opiekunem Billy'ego był L/Cpl Ryan Arthur, posiadający tytuł 'Goat Major' (z uwagi na pełnioną funkcję).

20 maja 2009 roku, po 8 latach wybitnej służby wojskowej, ze względu na wiek Billy zakończył swoją karierę żołnierza i odszedł na emeryturę. Billy został zabrany do Whipsnade Zoo w hrabstwie Bedfordshire.

Billy (chwilowo) zdegradowany
16 czerwca 2006 roku, Royal Welsh Regiment stacjonował na Cyprze, gdzie urządził oficjalną paradę na cześć 80 urodzin królowej Elżbiety II. Zaproszeni zostali same ważne osobistości, w tym ambasadorzy Hiszpanii, Holandii, Szwecji oraz Argentyński dowódca sił UN (stacjonujących na Cyprze).

Była to pierwsza służba Billy'ego poza granicami swojej ojczyzny i właśnie tam postanowił złamać regulamin. Pomimo jasnego rozkazu nie wychylania się przed szereg odmówił posłuszeństwa, umyślnie nie maszerował w krok z żołnierzami i próbował uderzyć perkusistę.

Zgodnie z wojskowym regulaminem, Billy został wezwany przed oblicze oficera dowodzącego batalionem, gdzie zostały mu przedstawione zarzuty odnośnie "niedopuszczalnego zachowania", "braku pojęcia o etykiecie" oraz "umyślnie nie wykonywanie rozkazów". Następnie Billy został słownie zrugany i zdegradowany do stopnia szeregowego (Fusilier), co oznaczało, że pozostali szeregowi nie musieli stawać na baczność gdy koza przechodziła obok.

Trzy miesiące później, 20 września w czasie obchodów Alma Day (gdzie regiment obchodził uroczystość odniesionego zwycięstwa w Wojnie Krymskiej), na tym samym placu paradnym Billy odzyskał swój utracony stopień. Kapitan Clarke powiedział "Billy zachowywał się wyjątkowo dobrze, miał całe lato aby zastanowić się nad swoim zachowaniem w czasie urodzin królowej, i zdecydowanie zapracował na swój stopień".

Billy otrzymał swój stopień z rąk brygadiera Portera, w wyniku czego koza odzyskała zezwolenie na przebywanie w kantynie dla młodszych podoficerów.

Nowy Billy
15 lipca 2009 roku o 3 nad ranem 30 żołnierzy 1 batalionu wyruszyło do Great Orme w Llandudno (zachodnia Afryka) w celu złapania nowej kozy. Zespół dowodzony przez podpułkownika Locka składał się między innymi z Goat Major'a oraz kilku weterynarzy. Rzecznik prasowy armii powiedział, że szukają "kozy, która zachowa spokój pod presją i będzie potrafiła działać w zespole". Wybór padł na 5- miesięczną kózkę, któa otrzymała numer służbowy 25142301 oraz to samo imię co jego poprzednik (William Windsor). Nowy Billy zaczął swoją karierę wojskową w stopniu Fusiliera (szeregowego). Z dziennych racji należą mu się między innymi 2 papierosy (które zjada), jednak nie wolno mu pić Guinnessa dopóki nie osiągnie koziej pełnoletności.

Bitwa pod Rorke's Drift
Bitwa pod Rorke's Drift miała miejsce 22 stycznia 1879, w czasie wojny brytyjsko-zuluskiej; 139 Brytyjczyków stawiło czoło od 3 to 4 tysiącom Zulusów. Rorke's Drift (w języku lokalnym znana pod nazwą kwaJimu) była brytyjską stacją misyjną.

Zulusami dowodził książę Dabulamanzi kaMpande (brat króla Zulusów). Tylko nieliczni Zulusi byli uzbrojeni w muszkiety oraz antyczne karabiny utrzymane w okropnym stanie. Sami Zulusi byli słabymi strzelcami, mając do dyspozycji słabej jakości proch strzelniczy. Brytyjczykami dowodziło dwóch oficerów, porucznik Chard (korpus inżynieryjny) oraz porucznik Bromhead (piechota).

Walka trwała 10 godzin. Zulusi kontynuowali swoje ataki na Brytyjskie pozycje pod osłoną nocy, jednak zaczęły się przerzedzać po północy i ostatecznie skończyły się o drugiej nad ranem. Ataki zostały zamienione na ogień nękający, który także ustał o godzinie czwartej nad ranem. Do tego czasu Chard poniósł straty w postaci 15 zabitych oraz 8 ciężko rannych. Niemal każdy żołnierz poniósł jakiegoś rodzaju ranę; wszyscy byli wyczerpani. Chard'a martwiła kończąca się amunicja: z 20 tysięcy sztuk amunicji pozostało się zaledwie 900. O świcie Brytyjczycy zauważyli, że Zulusi wycofali się; pozostały się jedynie ciała martwych i rannych (naliczono ok. 370).

Mniej więcej o 7 rano nagle pojawił się regiment Zulusów; Brytyjczycy zajęli pozycje bojowe, jednak nie nastąpił żaden atak ze strony Zulusów. Było tak prawdopodobnie dla tego, że Zulusi byli w marszu od sześciu dni i nie mieli nic konkretnego do jedzenia przez ostatnie dwa dni. Oprócz tego w ich szeregach były setki rannych. Jak tylko się pojawili, tak też znikli.

Około godziny 8:00 na horyzoncie pojawiły się inne siły, i żołnierze musieli ponownie zająć stanowiska bojowe; na szczęście 'siłą' okazały się kolumna wojskowa Lorda Chelmsforda która przyszła z odsieczą obrońcom Rorke's Drift.

Gorzka chwała
Po zakończeniu walki, Zulusi odnieśli straty w postaci 351 zabitych i 500 rannych. Brytyjczycy mieli 17 zabitych i 14 rannych. Krew przelewała się jednak dalej. Obrońcy Rorke's Drift pozostali bez schronu i opieki medycznej, w wyniku czeku choroby takie jak tyfus i cholera zaczęły się rozprzestrzeniać. Trzech żołnierzy zmarło w garnizonie: dwóch z powodu odniesionych ran i jeden w wyniku choroby zakaźnej.

W filmie Zulu została pominięta sprawa rannych, pojmanych do niewoli Zulusów. Otóż ok. 500 Zulusów (niektóre źródła podają 875) zostało zmasakrowanych przez żołnierzy Chelmsford'a, który przybył z odsieczą. Brytyjczycy nie mieli litości dla swoich jeńców po tym, jak odkryli że w czasie bitwy dwóch rannych, bezbronnych żołnierzy zostało brutalnie zadźganych dzidami w szpitalnym łóżku. Podobno ciała dwóch zabitych zostały wyciągnięte ze szpitala a następnie zbezczeszczone.

Jedenaście Victoria Cross
Odznaczenie otrzymali: Corporal William Wilson Allen, Lieutenant Gonville Bromhead, Lieutenant John Rouse Merriott Chard, Acting Assistant Commissary James Langley Dalton, Private Frederick Hitch, Private Alfred Henry Hook, Private Robert Jones, Private William Jones, Surgeon Major James Henry Reynolds, Corporal Christian Ferdinand Schiess oraz Private John Williams.

Dodatkowo pięciu żołnierzy zostało odznaczonych Distinguished Conduct Medal. Byli to: Colour Sergeant Frank Bourne, Private John William Roy (jedyny obrońca Rorke's Drift o szkockiej narodowości), Second Corporal Michael McMahon (później medal został mu odebrany za dezercję), Second Corporal Francis Attwood Army Service Corps oraz Wheeler John Cantwell Royal Horse Artillery.

Corporal Christian Ferdinand Schiess wymaga dodatkowej uwagi. Jest jedynym nie-Brytyjczykiem, który został odznaczony Victoria Cross (najwyższym brytyjskim odznaczeniem wojskowym); Schiess zmarł w nędzy i biedzie na statku w drodze powrotnej do Anglii. Jego jedynym 'dobytkiem' był medal Victoria Cross, który można zobaczyć dzisiaj w National Army Museum.

Film
 Wydarzenia w czasie bitwy zostały po raz pierwszy zdramatyzowane przez malarzy, z wyróżnieniem dla Elizabeth Butler oraz Alphonse de Neuville. Ich prace były bardzo popularne wśród populacji cywilnej imperium Brytyjskiego, jednak niemal kompletnie zapomniane w czasach, gdy został nakręcony pierwszy film o Zulu w 1964 roku.

Sam film, choć nakręcony z dużym rozmachem (na tamte czasy), nie uniknął błędów historycznych.
  1. Colour Sergeant Frank Bourne
    1. Postać C/Sgt Franka Bourne'a jest grana przez aktora Nigela Green. Aktor jest ewidentnie o wiele starszy, niż w Bourne w rzeczywistości był w tamtej bitwie. Bourne zaciągnął się do armii w grudniu 1872 roku (mając jedynie 18 lat i 8 miesięcy). Już cztery lata później otrzymał awans na Colour Sergeant (odpowiednik WP St. Sierżant), będąc najmłodszym starszym podoficerem w całej Armii Brytyjskiej, w wyniku czego otrzymał przezwisko The Kid (po. Dzieciak). Podobno producenci chcieli przedstawić postać Bourne'a w filmie jako podoficera o szerokim doświadczeniu i długiej służbie wojskowej (o czym miał świadczyć wiek aktora odgrywającą jego postać oraz wąsy);
    2. Jest też spora różnica wzrostu między prawdziwym Bournem (który miał 160cm wzrostu) a aktorem grającym Bourne'a (który miał 185cm wzrostu);
    3. Wkradła się też mała nieścisłość w dystynkcjach noszonych przez Bourne'a w filmie, który ma jedynie trzy białe paski na lewym (złym) rękawie. W tamtych czasach trzy paski były noszone jedynie przez Lance Sergeant (stopień, który nigdy nie miał Bourne) na prawym rękawie. Prawidłowo w filmie Bourne powinien mieć trzy złote paski z koroną na prawym rękawie;
    4. Medale noszone w filmie przez Bourne'a to King George V Coronation z 1912 roku oraz Ashanti War Medal (z 1896-7). Logicznie rzecz biorąc żaden z dwóch medali nie mógł być noszony przez żadnego żołnierza w 1879 roku;
  2. Mundur i oporządzenie
    1. Tuniki noszone przez żołnierzy w filmie nie mają na sobie nawet śladu noszenia przez 9 miesięcy w terenie;
    2. Lekkie hełmy przeciwsłoneczne (tzw. Pith Helmet) noszone w filmach są białe. Tak naprawdę w czasie służby żołnierze przefarbowali by je za pomocą herbaty lub błota, aby być trudniejszym celem do wypatrzenia w terenie. Dodatkowo tzw. The Shako plates (wielkie, błyszczące odznaki regimentów noszone na hełmach w filmie) były zdejmowane przez żołnierzy z tego samego powodu;
    3. Badge jednostki (24th Regiment) nie jest noszony na pagonach tunik przez aktorów;
    4. Badge jednostki noszone na kołnierzu-stójce były wykonane z miedzi, nie srebra (tak jak ma to aktor grający postać Cpl Allen'a); Ten sam aktor nosi podoficerskie paski na złym rękawie;
    5. Szelki oporządzenia powinny być przypięte do pasa pod kątem, nie prosto (tak jak było to na filmie);
    6. Badge noszony na hełmie porucznika Chard'a jest koloru srebrnego i przedstawia przynależność do Royal Monmouthshire Volunteer Engineers, gdzie tak naprawdę Chard należał do Royal Engineers, który powinien być pozłacany;
    7. Na początku filmu porucznik Chard ma na sobie tunikę, której nie nosiło się po 1881 roku. Na jego kołnierzu powinna znajdować się korona (noszona przez oficerów) a nie symbol zapalonego granatu (noszona przez szeregowych i podoficerów). W 1879 roku jego dystynkcje powinny być noszone na kołnierzu a nie na pagonach. Zaś wzór jego pasa jest zgodny z Royal Artillery - jako oficer Royal Engineers powinien nosić czarny pas i najprawdopodobniej miałby na sobie niebieską marynarkę (tzw. Blue Patrol Jacket);

Mundury noszone przez 24th (2nd Warwickshire) Regiment of Foot

Ciekawostki

Lektura na koniec